ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΜΟΥ ΜΕΡΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΗΤΗ

Ο διαβητης ή ζαχαρο οπως συνηθιζουμε να το λεμε,μου εμφανιστηκε οταν ημουν πεμπτη δημοτικου.Για να λεμε την αληθεια μου ηταν κατι παρα πολυ δυσκολο να το συνηθησω,οχι γιατι δεν θα επρεπε να τρωω γλυκα,αλλα γενικοτερα ολη η διαδικασια της αλλαγης του τροπου ζωης μου.Κακα τα ψεματα ημουν παιδι!!! Ετρεχα επαιζα ολη την ημερα χωρις να υπολογιζω την αυξηση ή μειωση του ζαχαρου μου,προσπαθουσα να μην το αποδεχτω..ΛΑΘΟΣ! Ευτυχως εκει για μενα υπηρχαν οι γονεις μου...οι οποιοι δεν επεσαν πανω μου σαν να ειμαι ετοιμοθανατη αλλα με αγκαλιασαν με αγαπη κ μου εδειξαν τα θετικα και τα αρνητικα που εχει το ζαχαρο.Απο την αρχη μου ειπαν οτι αυτο θα το εχω εφ'ορου ζωης κ οτι ολα πλεον ειναι στο χερι μου..Τι εννοω? αν θα ζω φυσιολογικα ή οχι.με επιπλοκες ή οχι.
Απο μονη μου κ με την βοηθεια των δικων μου επελεξα το σωστο δρομο..με την συνεχη παρακολουθηση κ την δικη μου αναζητηση σιγα σιγα ανακαλυψα οτι το ζαχαρο δεν ηταν αρρωστια ή ασθενεια αλλα ηταν κ ειναι ενας τροπος ζωης.Ετσι καθημερινα προσπαθουσα να συνηθισω στην ιδεα του ζαχαρου..Δεν θα πω ψεματα...αλλα στην αρχη εκλαιγα ,αναρωτιομουν γιατι σε εμενα κ δεν επαιρνα απαντηση...με λιγα λογια εκανα κακο στον ευατο μου.
Σιγα σιγα ομως μαθαινα..προσπαθουσα..
Το μεγαλο ζητημα για μενα ηταν η αντιμετωπιση του κοσμου.Διαφορες ερωτησεις κατεκλυαν το μυαλο μου κ ενιωθα οτι ολοι με αντιμετωπιζαν σαν ενα μοιασμα..κατι τετοιο..
Η αληθεια ειναι οτι ο κοσμος ειναι ο χειροτερος κριτης σε αυτα τα θεματα..ειδικα οταν ζεις σε μια κλειστη κοινωνια οπως εγω.Ιδιαιτερα απο τα παιδια..ΑΧ αυτα τα παιδια τοσο αθωα τοσο γλυκα....με τις αυθορμητες τις ερωτησεις τους..παντα με εκαναν να νιωθω αμηχανα..
Στην αρχη ηταν δυσκολα.ΠΡΟΣΟΧΗ δεν το εκρυψα ποτε απο κανεναν οτι πασχω απο ζαχαρο..ισα ισα το ελεγα σε ολους για να γνωριζουν την κατασταση μου(την διαφορετικοτητα μου οπως ελεγα) γιατι αν παθαινα κατι π.χ υπογλυκαιμια να μπορουσαν να με βοηθησουν...Εσεις που σας εμφανιστηκε τωρα αυτο μην φοβαστε να το πειτε μη το κρυψετε..ειναι κατι φυσιολογικο που σιγα σιγα πρεπει να γινεται αποδεκτο απο ολους..

Στην αρχη ημουν κλεισμενη στον εαυτο μου..απεφευγα τις εξοδους για παιχνιδι γιατι φοβομουν..δεν πηγαινα σε γενεθλια μετα απο δικη μου θεληση για να μην υποκυψω στην αμαρτια της ΤΟΥΡΤΑΣ κ ετσι με αυτο τον τροπο εκανα μεγαλυτερο κακο στον ευατο μου γιατι μην ξεχνατε οτι η ψυχολογια του διαβητικου παιζει τεραστιο ρολο στη ρυθμιση του ζαχαρου..Σιγα σιγα ομως αρχιζα να συνηθιζω στην ιδεα του να ειμαι διαβητικη κ αρχισα να πειραματιζομαι με τις μοναδες τις ινσουλινης μου για να βρω το δικο μου ρυθμο κ το δικο μου σχημα ινσουλινης...
Τι εννοω? αναλογα με το ζαχαρο που ειχα ρυθμιζα τισ μοναδες μου μια πανω μια κατω για να δω τι μου ταιριαζει...ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ...ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ ΜΕ ΜΕΤΡΟ...
ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΠΟΙΟ ΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΤΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!